Czerwienią mienią się maki,
tu blisko i tam gdzieś daleko
Nad nami błękit nieba,
obłoczki białe jak mleko
Syci powietrze krąg słoneczny,
wiatr mu łagodnie w tym pomaga
Przymykam sennie oczy,
w mym sercu równowaga
Nie mam większych pragnień
nad bliskość z pięknem natury
Ona leczy zbolałą duszę
i burzy w człowieku mury
Motylkiem staję się więc,
który nie wie, co to niewola
Wabią mnie, wabia wciąż,
maków czerwonych, maków pola
Tam gdzieś nie ma maków
tylko bezmierne piaski
Są ludzie, co żyją od zawsze
według tyranów łaski
Czerwienią tylko wybuchają
podstępne miny i pociski
Ziemia nie rodzi tam wolności
lecz codziennej śmierci uściski.
